Εκλογές 2012 Β' Πράξη ... Και ο επίλογος αργεί ...

Συγκρατήθηκα από το να γράψω κάτι προεκλογικά γιατί όσο και να πεις άνθρωπος είσαι και θα πέσεις σε κάποιο παράπτωμα εύνοιας προς το τάδε ή το δείνα κόμμα. Μεγαλύτερο, όμως, ενδιαφέρον έχουν αναμφισβήτητα τα αποτελέσμα των πραγματικά κρίσιμων εκλογών της 17ης Ιουνίου. Αν μη τι άλλο οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν αν δεν έχουν ήδη σηματοδοτήσει αλλαγές σε όλους τους πολιτικούς χώρους.

Νικήτρια, οριακά, των εκλογών είναι αδιαμφισβήτητα η Νέα Δημοκρατία, η οποία προεκλογικά προσπάθησε, επιτυχημένα, όπως φάνηκε, να θέσει επιτακτικά το ζήτημα της παραμονής της χώρας στο κοινό νόμισμα και την Ηνωμένη Ευρώπη. Και κάπως έτσι ο Ελληνικός λαός της έδωσε την εντολή να κυβερνήσει. Φυσικά, όμως, αυτό δεν σημαίνει επουδενί αγιοποίηση της Νέας Δημοκρατίας και της ηγεσίας. Ήδη το πιάσαμε το υπονοούμενο από της δηλώσεις του Προέδρου κ. Σαμαρά στο Ζάππειο ότι δεν πρόκειται να προβεί σε καμία αλλάγή στους όρους του μνημονίου, παρα μόνο, ενδεχομένως, σε καμια μικροαλλαγή πάντα Μέρκελ επιτρεπούσης (είδατε τι έπαθε ο κατα άλλα συμπαθέστατος Βερστεβέλε που μίλησε χωρίς άδεια). Μέγιστη ευθύνη για την τροπή που θα πάρει η διακυβέρνηση από τη Νέα Δημοκρατία έχει άνευ ετέρου και χωρίς κανένα ελαφρυντικό η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, γιατί ωραίες οι δηλώσεις ενότητας, αλλά η πρώην πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας μίλησε ξεκάθαρα για προγραμματική σύγκλιση μεταξύ των δύο κομμάτων με bottom line την παραμονή της χώρας στο Ευρώ, αλλά και το δραστικό περιορισμό του Κράτους. Τομέα, στον οποίο παρα τις όποιες γενναίες προσπάθειες δεν διακρίνεται ιδιαίτερα το εν λόγω κόμμα. (Με εξαίρεση τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη). Ας ελπίσουμε το επιτακτικό των συνθηκών να επιταχύνει τις εν λόγω ενέργειες. Παρ' όλα αυτά στο κόμμα συνεχίζουν να υπάρχουν άτομα των οποίων ο ''κεντρώος'' χαρακτήρας αμφισβητείται, ένεκα παρελθόντος. Και άλλων, ένεκα παρόντος, όπως η κ. Όλγα Κεφαλογιάννη με την λίαν προσβλητική (και ατεκμηρίωτη) επίθεση που είχε εξαπολύσει  εναντίον των εκδιδομένων προσώπων.

Αναφορίκα με τον multicore και συνάμμα hardcore αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Πάντως το καλύτερο για τον εν λόγω κόμμα το είπε ο κ. Γεωργιάδης εύστοχα χτές ΄΄Καλά σιγά τη σημαντική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ... Ο προηγούμενος που υποσχέθηκε λεφτά υπάρχουν πήρε 40 και πλέον τοις εκατό ... Οπότε σιγά τη νίκη΄΄. Το μόνο θετικό είναι ότι μάζεψε όλοι την ΠΑΣΟΚο σαβούρα, σηματοδοτώντας καθ΄ αυτόν τον τρόπο σημαντικές (θετικές) αλλαγές στον χώρο της ευρύτερης και ενίοτε μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς.


Η σφαγή των αμνών ( κυριολεκτικά, όμως) έγινε στο πολυδιαφημισμένο χώρο του Φιλελευθερισμού. Ο συνασπισμός των τριών φιλελεύθερων κομμάτων (Δημιουργία, Ξανά, Δράση και Φιλελεύθερη Συμμαχία) απέτυχε παταγωδώς. Αυτά πάντως συμβαίνουν όταν επικρατούν η έπαρση, οι προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες. Και μεταξύ μας υπήρξαν άφθονα. Κατ' αρχάς όλοι ξορκίζαν σαν μίασμα τη Ντόρα Μπακογιάννη από το φιλελεύθερο χώρο και τελικά αντικειμενικά αποδείχτηκε ότι χωρίς την παρουσία της δεν ''στέκεται'' φιλελεύθερος χώρος. Αυτό φάνηκε και από τα αποτελέσματα των εκλογών και ας μην επαναλάβουμε τουλάχιστον σε αυτόν τον χώρο το επιχείρημα ''φταίει το δίλημμα Σαμαρά'', γιατί αυτό πολύ απλά δεν ισχύει. Αν η Δημοκρατική Συμμαχία συνέχιζε τη λειτουργία της και τα υπόλοιπα κόμματα κατέβαιναν μαζί της σε συνδυασμό τώρα το φιλελεύθερο μπλοκ θα εκπροσωπείτο στη Βουλή. Αλλά με καρεκλοκένταυρο (και όχι απλά ταύρο) Μάνο και με την ΑΜ του Τζήμερο τον Ξερόλα δεν πας κυριολεκτικά πουθενά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τώρα μέλη του φιλελεύθερου χώρου στρέφονται συνεχώς προς την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Και κάτι ακόμα αν ο Μάνος δεν σκεφτόταν στις 6 Μαίου μόνο με γνώμονα το ''καβάτζωμα'' κάποιου θώκου αυτές οι εκλογές θα ήταν παντελώς άχρηστες, καθώς θα είχαμε κυβέρνηση με τη δραστική και ουσιαστική συμμετοχή των φιλελευθέρων δυνάμεων και με ισχυρότατη δυνατότητα παρέμβασης, λόγω των χαμηλών ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας.


Εν τέλει πάντως δεν ζούμε σε όνειρο σήμερα ... Ο Ελληνικός Λαός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ξόρκισε την λαίλαπα του Κομμουνισμού. Αλλά, όπως επεσήμανε και ένας φίλος, ο αντικομμουνισμός δεν αρκεί. Χρειάζεται ξεκάθαρη πορεία προς τον Φιλελευθερισμό.