… όπως και τον κ. Μιχαλολιάκο. Σίγουρα μια τέτοια διαπίστωση φαντάζει για κάθε φιλελεύθερο δημοκράτη κοινωνικά και πολιτικά απαράδεκτη. Και ναι θα συμφωνήσω κρατώντας ίσες αποστάσεις και από τους δύο, καθώς η κοινωνία, παρά τα φαινόμενα, τείνει υπέρ του ενός ή του άλλου, χωρίς απαραίτητα και να τον ψήφισε. Κάθε, όμως, ψύχραιμος και λογικός παρατηρητής της εν Ελλάδι πολιτικής πραγματικότητας σίγουρα θα προβεί σε αυτές τις ‘‘ευχαριστίες’’.
Αδιαμφισβήτητα τόσο τα κόμματα των κκ Μιχαλολιάκου και Τσίπρα είναι δύο ακραία κόμματα, δύο κόμματα ‘‘ανελευθερίας’’, καθώς και τα δύο τάζουν υπερβολικό και διογκωμένο κράτος. Το ένα βέβαια στο όνομα του Έθνους και το άλλο στο όνομα του Λαού και (των ψηφοφόρων) του ΠΑΣΟΚ. Παρ’ όλα αυτά δύο ακραία κόμματα, ακραίων και υπερβολικών ιδεών είναι το επιθυμητό πολιτικό και κοινωνικό αντίβαρο σε δύο υποτίθεται μετριοπαθή κόμματα που εφαρμόζουν, όμως, ακραίες και αδίστακτες πολιτικές. Η πολιτική γυροβολιά του κ. Κουβέλη δεν έχει δείξει ακόμα σοβαρά δείγματα γραφής, αλλά και πάλι δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά, αλλά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο υπό το πρίσμα του ΠΑΣΟΚ. Σκεφτείτε για ένα μόνο λεπτό πώς θα ήταν η κατάσταση στη χώρα αν δεν είχε εκτονωθεί έστω δια της ψήφου η κρατούσα στην Ελληνική κοινωνία οργή και αγανάκτηση. Πετροπόλεμος, τρομοκρατία και εθελοντικά τάγματα ασφαλείας. Έτσι για αρχή. Φαντάζει υπερβολικό ; Σε καμία περίπτωση. Λίγο διογκωμένο, ίσως ναι, αλλά τηρουμένων των αναλογιών όχι. Αρκεί να αναλογιστούμε μια φυσιολογική ημέρα πορείας στην Αθήνα, όπως και στον Άγιο Παντελεήμονα.
Πάντως πέρα από την υφιστάμενη κοινωνική έκρηξη, υπάρχει και η προβληματική των πολιτικών που τείνει να ανατροφοδοτεί τέτοιες εντάσεις. Ποιος λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι χωρίς την επί θύραις συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν θα έκαναν στροφή στην πραγματικότητα και τον πολιτικό ρεαλισμό, τον οποίο ειδικά το πρώτο είχε χάσει εδώ και καιρό. Αλλά και οι ίδιοι οι πιστωτές μας αντικειμενικά πιστεύουμε ότι θα έκαναν ένα βήμα πίσω, μόνο και μόνο λόγω Σαμαρά. Φυσικά και όχι. Αλλά και πώς οι τρεις εταίροι θα υιοθετούσαν επιτέλους όχι κομματικές, αλλά πολιτειακές λύσεις εθνικής στρατηγικής για το θέμα της δημόσιας ασφάλειας, της λαθρομετανάστευσης και της διαχείρισης της καλπάζουσας εγκληματικότητας, αν δεν είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους τα λεβεντόπαιδα του Μιχαλιάκου. Και επίσης ας αφήσουμε την ‘‘πιπίλα’’ του συντηρητισμού, γιατί ο τελευταίος δημιουργεί απλά στεγανά στην κοινωνία και δεν επιλύει άνευ ετέρου κανένα πρόβλημα εγκληματικότητας, εκτός αν προτάσσει ειδικά για τα κοράσια τον εγκλεισμό μετά τις 10 στο σπίτι.
Ωραία βέβαια η λογική και οι ‘‘ευχαριστίες’’ των αντίρροπων μεγεθών, αλλά, δυστυχώς, έτσι δεν επιλύεται η κοινωνική κρίση ούτε η εύλογη αγανάκτηση. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια λύση πρωτίστως ιδεολογικής και πολιτικής σύνθεσης και όχι κυβερνητικά κομματικής, γιατί αλλιώς τα άκρα θα συνεχίσουν να τραβάνε αμφότερα προς την πλευρά τους ακόμα πιο δυνατά. Και δεν χρειάζεσαι να είσαι πυρηνικός φυσικός για να καταλάβεις ότι τέτοιες καταστάσεις σε όλους τους κλάδους της επιστήμης οδηγούν σε πλήρη … διάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου